دایی خوبم

داییِ عزیز من یک روز خوشتیپ ترین مردی بود که میشناختم. یک نظامیِ خیلی رسمی ! خیلی رسمی! همیشه وقتی به دیدنش میرفتیم پر میشدیم از خاطرات ناب و بی نظیرش از سفرهای مختلفش! پشت اخمای پر پشتش همیشه یه مهربونیِ خاصی پنهون بود. بوسیدنش همیشه برام سخت بود, چون باید تا می تونستم روی انگشتای پام بلند میشدم و بازم قدم به صورتِ مردونش نمی رسید!
داییِ خوشتیپ من این اواخر دیگه خیلی پیر شده بود. 
سرطان ریه گرفته بود. سیگارایی که یک زمانی مونس تنهاییاش بود بالاخره کار خودشُ کرده بود. 
و حالا دلِ من براش خیلی تنگه!
داییم امروز ما رو برای همیشه تنها گذاشت! —